Gönül Bahçem Şiiri - Bayram Yelen

Ben bir öğretmenim:
Bilinmezi bileni,
Yeni şeyler bulanı,
Toprağı yurt,
Yurtu barış alanı
yapanı ben yetiştiriyorum.
Kainat benden öğreniyor;
Dostluğu, hoşgörüyü, sevgiyi.
Karanlıklar aydınlanıyor benimle.
Bitmiyor hayatım ecelimle.
İnsanlık yaşadıkca
Bende yaşıyorum düşüncelerimle.

Sevgi tohumları ektim birer birer gönüllere.
Allah, millet, vatan va bayrak aşkı.
Tabiat sevgisi, hayvan sevgisi.
Sanat aşkı.
Hele var ki bunlardan birisi;
İnanıyorum ebediyyen yaşayacak, yaşatılacak...
'İnsan sevgisi.'
Ulaşılacak er geç gönlümdeki emellere.

Ayırmadım Ali, Ahmet, Ayşe, Fatma kaynaştırdım.
En modern şehirlerden
En ücra köylere, mezralara kadar dağları aştım.
Herkese ul, nefreti bertaraf edip;
Sevgi, dostluk, hoşgörü ve adaleti
Bütün gönüllere paylaştırdım.

Lakin çile de çektim.
Kaderimi kendimle
Sevgimi, dostluğumu, saygımı, hizmetimi
Adilce insanlıkla bölüştüm.
Acımı, ızdırabımı ben bildim, kimselere bildirmedim.

Bahçemdu husumet, nifak tohumlarına yer yok.
Nerede olursam oluyum; Güzel ahlak, iyi huya
Her zaman yer var, hemde çok çok.
Ben bir öğretmenim.
Buram buram sevgi kokar bahçemdeki çiçekler.
Tatlı bir rekabetle ötüşür dallarında bülbüller.
Bahçemdeki bütün çiçekler kardeş kardeş büyüyüp
İnsanca yetişecekler.
Kendinden sonrakilerde bu ruha erişecekler.