Gönül Aydınlığım Şiiri - İbrahim Mıstanoğlu

Sonbaharın hüznü vardı gönlümde,
Gönül, yapraklarını dökmüştü sayende,
Viran olmuştu hayal bahçem gitmenle,
Sonra bir gün, o çıkıverdi karşıma, her nereden geldiyse,
Buğulanmış bir camın teni üzerinde açılan bir pencere misali,
Aldı gönlümün buğusunu, gülümsemesiyle.
Sanki yıllardır tanıyordu onu gönlüm, öylece.
Önce sustum… Korkmuştum çünkü kendimce,
Belki sevmeyecekti beni, belki oda çekip gidecekti sen gibi…
Beklide sadece bir yanılgıydı benimkisi,
Ama ne olursa olsun, yalnızlar sokağının müdavimi beni,
Bir çocuk misali gülümsetmişti gelmesi.
Evet, gülüyordum…
Evet, ağlamıyordum… Gittiğinden beri ilk kez belki.
Sen yaralı kalbimi iyileştiriyordu belli ki,
Bilmiyorum ne olacak gerisi,
Sanırım zaman gösterecek bunu her zaman ki gibi…