bir avuntu oldun belki gönlüme
belkide ben kandırdım kendimi
ustamın okuduğu o romanda ki gibi
yalan avuntuyla kandırdım kendimi
hep hüzünle bitiyor ustamın romanları
itirazsız gercek miş bütün kahramanları
okuduğu son romanın ustam adını koydu
gercek kahramanları karşısında duruyordu
doldu gözleri ustamın yere eğildi başı
derinlere dalmış tı hüzünlü bakışları
anlamadım neden di catılmiş tı kaşları
avuntuymuş meğerse gönül aldanışları
Kayıt Tarihi : 12.9.2005 22:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!