Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çene dağı başın duman bürüyor
Dert yüklü kervanım aldı yürüyor
Garip ömrüm gurbet elde çürüyor
Ben ağlarım gönül ağlar yol ağlar.........................// Siirdeki akicilik,kurgu, hasrete,caresizlige dair yürek yakan duygularla harmanlanmis o son derece etkileyici konusuyla okuyucusunuda pesinden sürükleyen,oldukca duygulu,severek okudugum cok anlamli,ayricalikli bir siir.Kaleminize,yüreginize saglik degerli Üstadim,yürekten kutluyor,selam ve saygilarimi iletiyorum..++10 ant.
Tek kelimeyle harikaydı Atilla Bey, emeğine, yüreğine, kalemine sağlık...tebrikler...10 puanla selamlar.
Ne karın eksilir nede boranın.
Kış gününde hiç olmuyor soranın.
Çene dağı senin varmı yaranın.
Aşamadım çamurludur bel ağlar ..... Aşık Korhani.
EEEE güzel dost bazen Yollar dağlar ve beller insana geçit vermez, onun içinde insan gönlünden geçenleri oturur orada yazmaya başlar aslında bu bir zora direniş ve bir ağıttır, yüreğine ve kalemine sağlık Aşılmadık dağın, geçilmedik belin, bitmedik yolun kalmasın güzel dost, tam puanımla sayğılar sunarım.
off off!! bende ağladım ne yalan söyleyim ...banada hissettirdiniz. teşekkürler. yorum için de...
abi tebrikler sayende çenedağıda efsaneleşti.çok destansal bir çalışma.
tebrikler şeyrani tam puan
Çenedağı
Çene dağını kar boran bürümüş
Bir ben hariç cümle alem yürümüş.
Civan ömrüm gurbet elde çürümüş
Ben ağlarım gönül ağlar el ağlar
Bir kalpsize gönül verdim ağlarım
Eller al giyinse kara bağlarım
Gezer gurbet elde yürek dağlarım
Ben ağlarım gönül ağlar yol ağlarım
AĞLAMAYIN DESEM KARARINIZ DEĞİŞMEZ. AĞLAYIN AÇILIRSINIZ. ŞAKA BİR YANA DA TÜRKÜ TADINDA BİR ŞİİR. KUTLARIM, ELLERİNİZ DERT GÖRMESİN. 100 P.
TEBRİKLER ÜSDAT MÜKEMMEL BİR ŞİİR OLMUŞ KUTLARIM.
Çenedağı
Çene dağını kar boran bürümüş
Bir ben hariç cümle alem yürümüş.
Civan ömrüm gurbet elde çürümüş
Ben ağlarım gönül ağlar el ağlar
Bir kalpsize gönül verdim ağlarım
Eller al giyinse kara bağlarım
Gezer gurbet elde yürek dağlarım
Ben ağlarım gönül ağlar yol ağlar
Akar göz yaşlarım çeşmim ıslanır
Gam keder ayrılmaz bende üslenir
Ayrılık hasretlik canda beslenir
Ben ağlarım gönül ağlar kul ağlar
Yüzüm gülmez ben bir bahtı karayım
Sazım bozuk düzen nasıl çalayım
Bu derdime derman nerden bulayım
Ben ağlarım gönül ağlar tel ağlar
Çene dağı başında duman kar var
Benim bu gönlümde ah ile zar var
Bülbül öter güle bir intizar var
Ben ağlarım gönül ağlar gül ağlar
Çene dağı yanar yürek bir su ver
Suyun abu kevser canlara değer
Yaz bahar ayları gelmesem eğer
Ben ağlarım gönül ağlar sel ağlar
Şeyraniye sen oldun dert ortağı
Çene suyun olsun çeşmim bulağı
Sinemde gizlidir yarın otağı
Ben ağlarım gönül ağlar hal ağlar
Atilla Ertuğrul
Selamlar Şeyrani kardeşim
Hece ölcüsünde yazdığın bu dertli şiirini beğeni ile okudum.Yüreğine sağlık.Bedri abimide tanımandan memnun oldum.Lütfen kabül ediniz bir 4 lükte benden olsun.10 puan vedim ve de listeme aldım.sizi ayrıca 'Şairlerin Kaleminden' Gurubuma ve bu siteme davet ediyorum.
Saygılar sunarım.
www.siirgemisi.yetkin forum.com
Şeyrani bu kadar hiç dertli olma
Ne var ki halinde saçların yolma
Kemale ermeden çabucak solma
Çene suyundan iç şifalar olsun
.................Osman Karahasanoğlu
MÜKEMMEL BİR ŞİİR.USTACA VE OZANCA YAZILMIŞ.BAŞKA SÖZE NE GEREK KUTLUYORUM TAM PUANLA...SELAM VE SAYGILAR...
Bu şiir ile ilgili 19 tane yorum bulunmakta