Gönül ağacı.... Şiiri - Murat Ülkü

Gönül ağacı bu, nazlı bir fidandır başta,
Sevdalar yesertir, açar tomurcuklar aşka.
Kimi taptaze sürgün, kimi yalan gibi çürüktü,
Fırtınada dal kıran, zamansız yaprak dökenfi,
Es deli rüzgârım, es salla gönül ağacımı coşkuyla,
Varsın dökülsün ne varsa, yıkılsın ağaçım gerekirse köküyle...

Köklerim derinlerde, acılardan beslendi hep,
Her bir yara izinde, bir hüzünlü sır sebep.
Dallarım uzandı göğe, hep umutla, inançla,
Lakin bazen saradı doldu yapraklar, zamansızca.
Öyleyse eski rüzgârım, vur bağrıma ne varsa, savur,
Her düşen çürük sevdadan sonra, gönlüm daha güçlü durur.

Gözyaşımla sulandı her bahar, her yaz,
Sevdaya soyunurken can, kalbimse ayaz,.
Kimi zaman umutla dolup taştım, kabardım coştum,
Kimi zaman kırık dökük, virane bir enkaz olmuştum.
Gel, es delice rüzgârım, sarıl de vur belime,
Silkelensin dökülsün çürükler, doğrular düşmesin yalanların yerine.

Hatıralar düğüm düğüm, asılı dallarımda,
Kimi çiçeklenmiş, kimi solmuş kederimde.
Bir ses duydum rüzgârdan, "Artık yeter," dedi,
"Yükünü hafiflet ki, yeniden yeşer yedi."
Öyleyse es rüzgârım, es, dinleme artık sözümü,
Sürükle gitsin çürük ne varsa, yalanlar boyamazın gözümü.

Kırılan dallardan, yeşerir yine taze bir filiz,
Dökülen yapraklardan, yeniden doğarız biz.
Varsın çürük sevdalar, düşsün dalımdan birer birer,
Toprak ana kucaklar, ruhumu anne şefkati ile sever,
Şimdi salla gönül ağacını, salla ta en derinden,
Kurtulurum çürüklerden, yeniden yeşeririm ben.

Her dökülenle bir nefes, bir ferahlık gelir,
Yeniden filizlenen umut, gönüle huzur verir,
Bırak aksın gözyaşları, bırak dökülsün hüzün,
Göreceksin sonra, nasıl doğacak güxel yeni bir gün.
Şimdi tam zamanı, haydi silkele gönül ağacını,
Bırak düşsün çürük sevdalar, bulursun sen ruhunun ilacını...