Gönül Şiiri - Hasan Hüseyin Yılmaz

Ne yaptıysam gücüm yetmedi sana
Sonunda sırtımı tuş ettin gönül.
Her gece gam çekip düştüm tasana
Sürekli gözümü yaş ettin gönül.

Perişan halimin sensin suçlusu
Esmeri, kumralı, sarı saçlısı
Yengeçi, arslanı, oğlak burçlusu
Hep kendi keyfini hoş ettin gönül.

Bahara ermedim, bitmedi güzüm
Gülmeyi bilmedi sayende yüzüm
Ne bir çare buldun ne de bir çözüm
Bahtımı siyahla eş ettin gönül.

Aklımı başımdan çektin kızağa
Hayalden öteye, düşten uzağa
Düşürdün kurduğun sinsi tuzağa
Sen beni avcunda kuş ettin gönül.

Kaçmadın kimsenin attığı oktan
Başıma bir sürü dert açtın yoktan
Uykuyu gözlerim unuttu çoktan
Yatağı yorganı taş ettin gönül.

Bir ömre bin yıllık çile sığdırdın
Bitmez kasavete gama boğdurdun
Simsiyah saçıma karlar yağdırdın
Mevsimi her zaman kış ettin gönül.

Ayaklar altına atıp ezdirdin
Çok zaman hayattan candan bezdirdin
Yine de peşine takıp gezdirdin
Sen bana nasıl bir iş ettin gönül.

Yandıkça savruldu küllerim benim
Bahçemde solmuş hep güllerim benim
Ölümü arıyor ellerim benim.
Dünyayı gözüme boş ettin gönül.

Hasan Hüseyin YILMAZ