Gönül.. 9 Şiiri - Adem Kaçar

Ey Gönül!

Sende bu Mecnûn'luk meyili varken,
Tabiki de çölden çıkaman Gönül;
Nefsini pişiren O, Aşk-ı nârken,
En büyük hasmını yıkaman Gönül..

Mecâzi mahbûbun nefsine perde,
O nerede ondan yansıyan nerde?
Bilirsen benliği aştığın yerde,
Lâkin ayağına sıkaman Gönül..

Bugün yarın deyip dâim oyalar,
Seni dertten derde habire salar,
İnan günâh görse pervâsız dalar,
Hırçındır kafese tıkaman Gönül..

Adem ömür boyu söyledi durdu,
Kendi kendisinin nefsine vurdu,
Sonunda anladı ahretten yurdu,
Yoksa şu dünyadan bıkaman Gönül...