Gönül Şiiri - Mustafa Töngemen

Her güzeli Leylâ sanıp,
Sevdalara daldı gönül.
Bir gideni her gün anıp,
Kederden zevk aldı gönül.

Bir bakışı sevgi diye,
Kandı binbir sevgiliye.
Giden dönmedi geriye,
Anılarla kaldı gönül.

Halden bilmez güle taptı,
Dikenini meze yaptı.
Sanki sebil bir şaraptı,
Her kadehe doldu gönül.

Sevgi ekti, hasret biçti,
Derdi yudum yudum içti,
Kimine gül verdi geçti,
Kimine kul oldu gönül.

Giden gitti, kaldı izi,
Bu gecenin yok gündüzü.
Acı yeşil bir çift gözü,
Şarkılarda buldu gönül.

Taze bahar gonca güle,
Sevdalandı, çekti çile.
Uslanmadı beni bile
Defterinden sildi gönül.

Rüzgâr sustu, sel kurudu.
Bir goncaydı, gül kurudu.
Tutunduğu dal kurudu;
Soldu gönül, soldu gönül.