Gönül Şiiri - Mehmet Ulaş

Bu defa hangi yele kaptırdın da kendini,
Viran bahçeni tekrar yeşiller sardı gönül?
Sığamadın cihâna, yıktın tenin bendini;
Daha evvel bir çizgin, hudûdun vardı gönül.

Bir âhû bakışıyla harâbeye dönerdin,
Bir çift göz hayâliyle yanıp yanıp sönerdin,
İki çiçeğe kanıp tepelere tünerdin;
Şimdi doruklardasın, ufkun ne dardı gönül.

Nerede o âh ile yâd ettiğin çehreler,
Gecelerce fecrini beklediğin zühreler?
Arardın da yarana bulamazdın çareler,
Nihayet çıkmaz yolun tabîbe vardı gönül.

Yanacaksan şimdi yan, bu serin nârda nur var;
Âlemi bağrına bas, artık ne had ne sur var.
Sende mâziden kalma sonu gelmez kusur var;
Onları da mâşukun, nârına kardı gönül.