Gönül Şiiri - Aslınaz Üstün

Bilmem hayat mı acı, doğum sancısı serde
Bir huzur mu arayış bilinmeyen bir yerde?

Kelimeler kelimeler bir kurt gibi kemirir.
Sözcükler öbek öbek sükutumu delirtir.

Yıllarca susmuş olmak susmaya davetiye,
Bir merdiven yok gönül Arş'a çekip gitmeye.

Bütün yollar kördüğüm dikenli ve harabat
Yalnızlığın ön adı; dehliz içinde sebat...

Sükûtu seçmiş ölüm, ölüm ki tek güldüğüm
Uzaklarda bir mezar, kalp gözümle gördüğüm.

Ey Rab yok mu bir sükut acılara son veren?
Dalımdan koparıp da beni toprağa eken.

Bu hal böyle gelmişse neden hep böyle gider?
İmtihan ki; çok soru... Keder en makbul kader!

Kadem basmaz bir çöl ki; güneş, susuzluk vârım.
Şimdi öyle bir inler gönülden çıkan ââhım.

Yusuf muyum? Kuyuya attın beni ey gönül
Cehennem çukuruna bahtımı sattın gönül..

Kaçmak çareyse gönül sonsuzluğa değin kaç
İncileri gecede yıldız diye hıçkır saç...

Gönül dön gerçeğine yalnızlık yârin olsun.
Kahkaha atıp sana gülenler felah bulsun.

Büyüsün acılarım arza sığmaz ki; büyük!
Bilir misin kaderi yaratan ALLAH büyük?

Bayramlar bayram olsun güneş doğdun yere
Bir dünya kör karanlık güneş doğmuş ki; niye?