Gönül Şiiri - Güvenç Gürses

Bazen yaşlanarak çökersin birden
Bazen de yaparsın şakayı elden
Bazen konuşursun çocuksu dilden
Ne hallere koydun gönül sen beni.

Bazen bahar olup açarsın güller
Bazen yanmış gibi yaparsın küller
Sevinçli olursan çalarsın ziller
Ne hallere koydun gönül sen beni.

Bazen küçük bir ev çok zor kaparsın
Bazen de kocaman konak yaparsın
Sıkıntı görünce hemen saparsın
Ne hallere koydun gönül sen beni.

Bazen insanlarda sevgi bulursun
Bazen de kendine küskün olursun
Düşman mısın bana dertler solursun
Ne hallere koydun gönül sen beni.

Bazen kanatlanıp gökte uçarsın
Bazen insanlara hürmet saçarsın
Durduk yerde ise benden kaçarsın
Ne hallere koydun gönül sen beni.

Bazen ırmak olur coşar akarsın
Bazen ise uzaklardan bakarsın
Bazen de her şeyinle sakarsın
Ne hallere koydun gönül sen beni.

Güvenç bu gönülle ne yapacaksın
Bu gönlü akıllı sen tutacaksın
Alan olsa gönlü sen satacaksın
Ne hallere koydun gönül sen beni.

(Bu şiir Eğitim ve Denetim Dergisi'nin 10 uncu sayısında yayımlanmıştır)