Gönül Şiiri - Tahsin Emek

Selam verdin utanmaza, bilmeze
Özündeyse kötü bir laf deymeze
Kalp kalbe karşıdır kandın gene’de
Bir daha aldandın ey dertli gönül

Sana her bakanı görür sanırsın
kırılmasın diye neler yaparsın
Eller için kendin feda edersin
Onlar kadir kıymet bilmezler gönül

Yedirirken hep yüzüne gülerler
Son damlana bitirip sömürüler
Kalmayınca sırtlarını dönerler
Bir duvar olurmuş yüzleri gönül

Zenginliği mal para pul bilirler
Kazanmaya her şeyini verirler
Bir yetimin hakkını bile yerler
Kime kalmış dünyanın malı gönül

Gülüm dedim gönül dedim inanma
Yüzüne her güleni dostundur sanma
Sakın adilerden namertlere aldanma
Zora düşürürler seni ey deli gönül

Kendi acınla yanar kalırsın
Niye huysuzlanır atar tutarsın
Neden kötülüğü hep unutursun
Uslan artık uslan ey alçak gönül