Gönül Şiiri - Gökmen Çetin

Gönül az mı çektim elinden!
Ben vazgeçtim,sen yine sevdin.
Bu sancıyan tahribata inat,
Ben bittim sen bitirdin...

Yıllarca sözüm geçmedi sana,
Ben aşağılandım sen azdıkça azdın,
Kanayan gizli yaralarıma değil;
Hep kanattıklarınla kendini bir şey sandın...

Anlamaz boşver dedim?
İlk fırsatta koşup yanına gittin..
Ben düşmanı o bilirken,
Hep darbeyi senden yedim...

Boyundan büyük işlere kalkıştın,
O kaçtıkça sen peşinden kovaladın.
Ağarttın saçlarımı apak ettin,
Sen bozdun ben tamir ettim...

Yok imiş sende ne utanma ne ar!
Aşk yüzünden niceleri etmiş hep feryat!
Dostum olup,germedin ki kol kanat
Söyle hangi hükümdar sürmüş edebi saltanat...

Her yüzüne güleni sen dost sandın,
Kanayan güller gibi fecre daldın,
Yanıldın gerçekten bu defa yanıldın,
Yeter artık bu gafletten ben uyandım
Var git yolun açık olsun ey gönül,
Bak en sonunda sende yalnız kaldın...