Gönül Şiiri - Ertuğrul Temizyürek

Gel de dertleşelim, gönül
Susmakla geçer mi bir ömür
Bu ömür ki, bir gülün peşinden sürünür

Yol bitmez uzundur, ama sonu görünür
Bu yola bazen hasretten duvarlar örülür
Susma gönül susmak sana yakışmaz
Sevmeyen gözler seven gözlerle bakışmaz
Hayat böyledir sevsen de bazen gönüller çakışmaz

Bu gece efkârlıyım dertleşmek istiyorum
Gönül defterimi yırtmak istiyorum
Bıktım artık sevmekten desem de
Bir kez daha sevmek istiyorum

Gidiyorum, gözlerden uzak bir yerlere
Yanımda bir kalbimi götürüyorum
Gözlerim uykulu, bedenim yorgun
Düşüp de toprağa uyumak
Hiç uyanmamak istiyorum

Ben ki sevmeyi bilmeyenim
Sen hep öyle diyordun
Sevmek nasılmış ki
Anlamak istiyorum
Nerden bileyim ki hiç sevilmemişim
Kendimce sevmeye çalıştım olmadı
Kimselere de derdimi açamam ki
Bana da bir yol gösteren
Bir tarif eden olmadı

Susmak senin hakkın değil benim hakkım gönül
Konuş bakalım gönül dilinden
Sen benden bıktın anlaşılan
İç geçiriyorsundur kesin
“çektiğim nedir senin çektiğim elinden”

Bir düş kurardım ben
Ta çok ama çok küçükken
Öyle işlemişti ki ruhuma bu hayaller
Gönülle arama yol yapmıştı
Gönlümde bu yolu çiçeklerle donatmıştı
Hep baharı seven gönül ne bilirdi ki kara kışı
Kara kış gelip çattı yollar kapandı
Çiçekler dondu, yolda ki “ben” öldü
Gönül kara saplandı çıkamadı
Yemin etti kendince
Benimle hiç konuşmadı

Sus bakalım gönül
Sen sussan da ben anlarım seni
Giden gitti artık
Giden memnun olmasa da gelir mi hiç geri
Giden gitmiş bana ne
Sevmiş sevmemiş sana ne
Bırakmışım hayatı artık kaderine
Kader bu belli olmaz
Ölmeyince dostum çileler son bulmaz
Yoruldum artık susuyorum
Derin bir uyku halinde
Hayallerimle ölmek istiyorum