Gönül Şiiri - Halil Gürkan

Bir gönül ki perişan, yar sözüne kırılmış.
Duygular hep tarumar, belli, ruhu yorulmuş.

Almamış hevesini ömrünün baharından,
Açılmamış goncayken, hoyrat elce derilmiş.

Gündüzleri kararmış, geceler zifir olmuş,
Elemle geçmiş yıllar, acılarla karılmış.

Çalkantılı ummana, sert esen yele dönmüş,
Sonsuzluğa ok atan yaylar gibi gerilmiş.

İçi yanardağ gibi, volkan olmuş nefesi,
Soğusun diye bağrı, buzdağına sarılmış.

Fırtınadan, borandan parçalanmış yelkeni,
Sığındığı limandan uzaklara sürülmüş.

Sevgiyi arzu etmiş, yolunu kesmiş hicran,
Kavuşmak isteğiyle ölmüş ölmüş dirilmiş.

Bir sevda hikayesi anlatır gibi gözler,
Umutsuz bir nazarla can evinden vurulmuş.

Cemaline yansımış kalpte koyulan sızı,
Belli ki aşk yolunda nihayete varılmış.

Sevdanın ateşiyle tutuşmuş alev alev,
Gömülmüş bir efkara, dünyasına darılmış