Gönül Şiiri - Mehmet Tekmen

Gönül zorlama beni,gurbetteyim yalnızım.
Düşüp kaldım şu yerde,hastayım dermansızım.
Karlı dağlar ayırır,dostlarım çok uzakta.
Ayrılamam buradan,bir ayağım tuzakta.

Düşün fakir halimi,düştüm elden ayaktan.
Bana kalanlar işte; beladan,ahtan,vahtan.
Derdimi kime desem,bilinmiyor dermanı.
Saklamak zor bu sırrı,yok anlatmak imkânı.

Hasret büktü boynumu,umudumu yitirdim.
Günleri saya saya,yıllarımı bitirdim.
Sorarım zaman zaman,aklımda neler kaldı.
Esen rüzgar,fırtına; hatıraları aldı.

Yaşanılan mekân çöl,canlılık hissi kayıp.
Ben hâlâ bekliyorum,saniyeleri sayıp.
Artık kuruyup kaldı,canlı göz kapakları.
Hareketli bir şey yok,sessiz yurt sokakları.

Baktım gördüm çevremi,yer yüzü terk edilmiş,
O büyük fırtınada,her şey yere serilmiş.
Söylenecek ne var ki,durmuş konuşan diller.
Korkup sinmiş her canlı,yıkılmış mamur iller.

Ufuktan ufka düzlük,engebesiz uzanır.
Bir uçtan öbür uca,top atsan yuvarlanır.
Olmaz böyle manzara,kapadım gözlerimi.
Dua için sessizce,uzattım ellerimi.

Kubbelerden fışkırdı,dalga dalga feryadım.
Minareler titredi,kalktı birden ecdadım.
Duyulan ses sadece,tekbir di küfre inat.
Kuruldu sanki mahşer,her zerre bir kainât.

Her biri devrederken,yörüngesinde emin.
İsyankâr olmamaya,her hücrem etti yemin.
Fezada yükselirken,bulut bulut göz yaşı.
Sürükledim zorlukla,tuttuğum garip başı.

Bu yoğun duyguların,tesiriyle yoruldum.
Yükselen ah! sesiyle,tam kalbimden vuruldum.
Ağlayıp feryat etme,derin kabrine gömül.
Çekemem hiç nazını,bırak yakamı gönül.