Gönül... Şiiri - İsmail Amedi

GÖNÜL

Dökülür aşk ile toprağın bağrına
Dökülür oluk, oluk canından bu gönül
La diyemez bil ki senin kutlu çağrına
Dökülür yollara Dicle gibi bu gönül

Üflesen dökülür bu şecerin yaprağı
Beşikteyken döner bülbüllere bu gönül
Oluşur göğünde bin renkli gök kuşağı
Neye dönüşmez ki ol emrinle bu gönül

Yangını kor alevi sarmış pak aşkının
Yanıp tutuşur içinde bu âşık gönül
Yoksa Kenan ı mı oldun Nuh tufanının
Aldın başını da gidiyorsun ey gönül

Alevleri sargın kor ateşi Nemrudun
Yansın canı, Halil olacaksa bu gönül
Çalmasa da berden we selama yı udun
Cezbile çalar hamdın sazını bu gönül

Ayrılık ateşiyle yansa da Yusufun
Yakup ça sabrı cemil kuşanır bu gönül
Ken’an kuyusundan Mısıra o küsufun
Gülistan kesilir ardı sıra bu gönül

Hut karnında Yunus olsam da ey sevgili
Terk etmez tesbihini aşk ile bu gönül
Olsada Hut, güzel Yunusunun hamili
Dalamaz isyanına zerrece bu gönül

Karanlık gecede yönelirken dağına
Dokunki Yedibeydaya dönsün bu gönül
Dudaklarım öyle susamış ki nuruna
Turuna dokunsan parçalanır bu gönül

Bela ve musibet çöllerini aşınca
Nehirler geçer bir avuç suyla bu gönül
Yokluklarda calutlarla karşılaşınca
Davud gibi meydanlara bu gönül

Toplansa avuçlarında bütün bu cihan
Yüzünü toprağından kaldırmaz bu gönül
Can ve canan senindir sadece ey sultan
Kül edip yaksan da terk etmez bu gönül

Eyyub misali en ağır imtihanlara
Sabır ve şükürle göğüs açar bu gönül
Yusuf misali atılsa da zindanlara
Açmaz ağzını isyan ile bu gönül

Bekler Hüdhüdünü müjdeli bir haberle
Sen ey Ben’i perişan aşkın diline gömül
Asa yontucu kurdun verdiği bir haberle
Yıkıl Rabbın yoluna ey perişan gönül

Saplansa da bağrına susuzluk hançeri
Dönse de aşkıyla Kerbelaya bu gönül
Günde bir can sunsa da rabbine elleri
Bu sunuştan bir an bile bıkmaz bu gönül