Gönül Şiiri - Selami Pekcan

Ne demişler gönül bu;
konar bir güzelin sinesine kaldıramassın,
öyle yapışır ki çıkarmak mümkün mü,
Hiç bir şey görünmez gözüne,
dünyanı öyle bir renge bürür ki,en sevdiğin renk olur… değişmessin yeşillere,mavilere,pembelere tüm güzel renklere…
Alemi o renkle seyredersin…
başka bir nesne yoktur seni böyle büyüleyen kör olursun…
Onun için yaşıyorum diye düşünürsün,
yaşamaya değer ne var ki diye geçirirsin içinden…
Ahlar vahlar boş gelir,
Nedir zaten bunlar fani alemin cilveleri değilmidir,
Kah ağlatan kah güldüren,
birer rüyadan öteye geçmez diye düşünürsün…
yakar benliğini savurursun külünü toprağa,
rüzgara verirsin alır götürür uzaklara,
her yağan yağmurun her damlasında;
bir fidan olur çıkar topraktan…
saçtığın tek bir tohumun onlarca olması gibi,
daha da artar sarar çevreni çepeçevre kuşatır,
esir düşersin işkence çekersin acılar ızdıraplar duyarsın
ama; onu hiçbir zaman ele veremessin.
Vatanına sadık bir nefer gibi canın pahasına korursun ihanet etmek ne kelime,geçirmessin bile aklından
Gönüldür işte ne yapsa yeridir ama daima diridir….
Elini yıkadığında akan özü değil kiridir…
Ne demişler gönül bu…