Gönül Şiiri - Ömer Temel

Bütün dünya sende konak eylemiş,
Anlamadım kaça kirasın gönül.
Çok bezirgan gelip sende neylemiş,
Anlamadım nice sırasın gönül.

Gözün mavilerde gökyüzü sensin,
Tabadan yeşile yeryüzü sensin,
Hazan sarısının şol güzü sensin,
İçten içe niye karasın gönül.

Koyun kuzu meler gahi ininde,
İsa’nın Musa’nın kavil dininde,
Boğulursun bazı nemrut kininde,
Put pereste dalmış turasın gönül.

Bir sürü çul ile kuşanır üstün,
Altına gümüşe bürünür büstün,
Ton ile kileden daha mı üstün,
Kaç ambardan artan darasın gönül,

Dudağın içinde dilmisin nesin,
Dünya metahına filmisin nesin,
Başımda kavağa yelmisin nesin,
Döşte yangınıma çırasın gönül.

Bir kuruşa satılırsın pazarda,
Milyonlarla tartılırsın nazarda,
Çil çil altın ile mislin güzarda,
Resmi çizilmemiş parasın gönül.

Önüme eğildin kulluk sıramda,
Mecal bırakmadın arzı meramda
Her ne isen nesin aha şuramda,
Onulmaz derdime yarasın gönül.

Ozanoğlu ömrün gitmiş talanda,
Bağı bahçen heç solmazmı sılanda,
Belki doyar gözün toprak olanda,
Kefeni koynuna sarasın gönül.

25.10.2008