Gönül Şiiri - Berkan Korkmaz

Gönül bir ezgiye asılı bu sıra yine
Mısralarına nota karışmış bir eserin
Saniye saniye hissine sarılıyor
Kelime kelime anlamına sarıyor kendini gönül

Kir tutku edinmiş bunu kendine
Çaresiz kaldığındanmıdır nedir
Sarılmış bu bitkin kadının sesine tonuna
Gönül onun tınısında kendinimi buldu ne

Tutup sürüklüyor beni her rengin en yogun mahaline
Mavi için o gökyüzünü kucaklamış ırmagın kıyısına
Yeşil için nemden yosun tutmuş o eski duvara
Siyah için geceye götürüyor beni
Bu halinden yalan maskelerle değil
Sahi sahi acıyı yaşayarak çıkmak istiyor
Gönül doğruyu yapıyor

Kaldırıp başımı saate bakmaksızın dururken
Rüzgar eser esmez yapraklarda gözüm
Avucuna canlılığını henüz yitirmemiş bir yeşil yaprak istiyor gönül
Sıktığında un ufak olmayacak bir yaprak
Şarkısını bağıra çağıra
Hıçkıra hıçkıra söylediğinde
Yapma! demeyecek birsey istiyor
Gönül bu acıyı izlerinden yoksun atlatmak istiyor

Eline aldığı kalemi lime lime etmek istiyor
Herbir kelimeyi bu parçalardan sayıyor gönül
Biliyor ki böyle yaptığında geride çöp değil
Gözyaşlarını saklayan yastığı gibi
Acısını saklayan sayfalar bulacak
Gönül hayatını geri istiyor
Gönül hayatını istemiyor
Gönül hayatı istiyor...