Gönül Şiiri - Emin Zeybek

Karmaşık bir dimağın, mahzun bakan gözüdür,
Yarım kalan duygunun, durgun akan sözüdür,
Küllenen sevdaların, ruhu yakan közüdür,
............İçinde fırtınalar, kopsa da suskun gönül,
............Biçare hayallerin, düşüne tutkun gönül.

Sevdalanınca kalpler, sevinci üryan olur,
Ses verince cananı, hisleri ayan olur,
En kurak mevsimlerde, toprağı reyyan olur,
............Severse en derinden, sevgiliye yar gönül,
............Kovulsa dokuz köyden, cennette diyar gönül.

Söylenmemiş sözlerin, yürekte yaren sesi,
En boğucu hallerin, hayat veren nefesi,
Hüküm giyince sevda, ceza gören kafesi,
............Aşkın mahkemesinde, hasrete mahkûm gönül,
............Dalgaların vurduğu, sahilde bir kum gönül.

Hayaller bahçesine, her mevsim umut eker,
Seviyorsa yürekten, dermansız derdi çeker,
Hiç yük olmaz kimseye, kefeni kendi diker,
............Bir sel olup çağlar da, yıkar bendini gönül.
............Kurşunlar işlemez de, vurur kendini gönül,

Bazı kelimeler için açıklamalar:

Dimağ: akıl, beyin
Ayan: açık, belli
Reyyan: sulak, verimli