Gönül Şiiri - Tüba Ateş Yıldırım

Yapacak hiçbir şey kalmamıştı, kırgınlıklarımdan başka,
Kocaman kızgınlıklarım vardı, benim sana,
Bitmeyen endişelerim, cevabı mahşere kalmış sorularım vardı,
Bir kez daha gönül yaralar için de, iyileşmeyi bekledi,
Ne sen vardın yanı başım da nede yalanların,

Anlamı olmayan, epeyce karışık duygulara sahibim artık,
Ben gönlüme küs, gönlüm de bana düşman olmuş çoktan,
Acım değil belki daha büyük olan, ama alacağım bir intikam var,
Gönlün fermanı olmaz, yapmak isteyip de yapamadığı çok şey vardır, esasın da,

Arada çok bunaldığın da, hani dünya sana dar gelmeye başladığın da,
İçinde ki sese kulak ver, o sesi dinle, dinle ki huzur bulsun için,
Arayıp bulmaya çalış içindeki çocuğu, masum olduğunu düşün biran,
Masum olanın kendin mi yoksa içindeki zavallı çocuğun mu olduğuna karar ver,

İşte o zaman asıl suçlu olanın, gönül değil de, kendimiz olduğunun farkına varacağız,
Gönül bizden çok şey istemedi esasında, gönül bizden dürüstlüğü istedi hep,
Hâkimiyet bizde olsun istedi, doğru kararı bizim vermemizi diledi,
O her şeyi bize bırakmışken, şimdi suçlamak da niye.

Seni çok özledim, bile diyememişken birbirimize,
Dürüst olamamışken, ikimizde kendimize,
İçimizdeki çocukları küstürmüşken, birbirine,
Şimdi nasıl kırılmasın gönül ikimize.