Gönül Şiiri - Seyit İyidoğan

Bir kad’ ra men’ iden şad oldun gönül
Topraktan yeşeren filizler gibi
Gün geçtikçe yaprak verdin, dal verdin
Esen yellerinen avundun gönül

Yel estikçe efil, efil eyledin
Şu yalan Dünya’ yı benim belledin *
Ne çare aldandın sende bilmedin
İlkbahar goncası gül oldun gönül

İlbahar da bir tomurcuk gül oldun
Oğuldan süzülüp gelen bal oldun
Yalan Dünya ile hasbihal oldun
Mevkii makam ile avundun gönül

Yaprak verdin çiçek verdin eğildin
Yemiş verdin, meyve verdin sevildin
Güz gelince çok çabucak savuldun
Bir kuş konmaz oldu dalına gönül

Gökler gürüledi, hava karardı
Yaprakların yavaş, yavaş sarardı
Yaprağın döküldü kuru dal kaldı
Sonbahar ayında dal oldun gönül

Yaprağını rüzgar kattı önüne
Süre, süre aldı gitti inine
Feryatların boşa, gayri nafile
Kadere baş eğen kul oldun gönül

Oğlum dedin, kızım dedin avundun
Bir gün geldi her kapıdan kovuldun
Söylesene sen ne idin ne oldun
Anladın ki Dünya boş imiş gönül

Kul Seyidim sözün para eylemez
Gönül soysuz sözlerini dinlemez
Sanma gönül kendi düşen ağlamaz
Ağlarsın ha gönül gözden olursun.

* Zannettim.