Gönül Şiiri - Nesimi Keçelioğlu

GÖNÜL Ben seni böylesi bilmezdim inan, Ne çabuk çöktün de yaşlandın gönül. Her olup bitene kafa yormazdın; Sen kimi sevdin de hoşlandın gönül. Kar olsa dağların önü arkası, Vız gelirdi sana her bir yakası, Demek ki tosladın sevgi vakası, Sende bir duygu da fişlendin gönül. İklimin değişmez aynıydı yelin, Her mevsim tap taze açardı gülün, Demek ki ahını aldın bülbülün, Sen daldan dallara taşlandın gönül. Bırak ta şakısın açsın sesini, Bilmem ki neylersin elin nesini? Dağıt git başından aşkın sisini, Boş yere dert oldun işlendin gönül. Sen saçak saçaksın dal veriyorsun; Değere değmeze yol veriyorsun; Bir arı bin kovan bal veriyorsun, Sen kimle uyuştun eşlendin gönül? İnan ki ben sana çökmez diyordum; Her derde boynunu bükmez diyordum, Ağlamaz damla yaş dökmez diyordum, Demek ki harcandın heşlendin gönül. Arama daha hiç sır olsun yolun, Seni sorarlarsa sen orda bulun, Üstün başın çıplak ayağın yalın, Kim bilir nerede düşlendin gönül. Nesimi KEÇELİOĞLU..06/12/2005