Gönül Şiiri - Cemal Yaman

Ne günler gördün be gönül
Anlatsan taş ağlar
Gözlerdeki yaş ağlar

Sevdin ölesiye
Sevdin, sevdin
Isırganlara değdin
Değdin be gönül

Yandın dayandın
Yandın da yandın
Kül oldun be gönül

Seveni sevmedin
Sevdiğin sevmedi
Dağlarda yel oldun
Uslanmaz sel oldun
Kendine el oldun
El oldun be gönül

Rüzgara yelken açamadın
Kanadın varken uçamadın
Dertlerinden kaçamadın
Kaçamadın be gönül

Arıldın, duruldun
Sonunda yoruldun
Yoruldun be gönül

Herşey bitti dedin
Çektiğim yetti dedin
Sevmek mi tövbe dedin
Senin tövbenden ne çıkar
Yine bir güzele vuruldun
Vuruldun be gönül

Bu kez sevdi sevdiğin
Senin oldu dünyalar
Dilsiz dilin dillendi
Gülsüz bahçen güllendi
Ağu idin bal oldun
Tomurcuktun gül oldun
Gül oldun be gönül.