Gönül Şiiri - Ömer Ziya Soyyiğit

Sarpsın kayalardan, azgın sulardan
Uzun ovalardan, karlı dağlardan
Taşmış nehirlerden, akan sulardan
Bir yaz yağmurundan coşkunsun gönül

Dağları bürümüş duman gibisin
Garip garip öten bülbül gibisin
Ilgıt ılgıt esen yeller gibisin
Seherde ağlayan baykuşsun gönül

Almışsın rengini dağ çiçeğinden
Geçmişsin madurun düz eteğinden
İçmişsin suların gözbebeğinden
Cümle dertten azat olmuşsun gönül

Gonca güller gibi saf ve naziksin
Bir karanfil gibi al ve cazipsin
Mısra-i aşk yazan dertli katipsin
Ezeli ervahta aşıksın gönül

Çizilmiş kaderin, artık bozulmaz
Dolmuş defterlerin, yazı yazılmaz
Derindir mezarın, kolay kazılmaz
Çokcadır sualin, ölünce gönül

Aşık olmuş sana nice simalar
Kimi güler kimi durmadan ağlar
Günahını çekmez en yüce dağlar
Suçlusun, tevbe et durmadan gönül

Dumanlı dağları aşmak istersin
Aşıp yaylalarda koşmak istersin
Soğuk sularından tatmak istersin
Çekilirmi derdin bilemem gönül

Küçüksün üç aylık tıfıl yavrudan
Eskisin doksanlık bir ihtiyardan
Mesutsun bilirim en bahtiyardan
Fakat gülmediğin malumdur gönül

Ömer Ziya derler senin adına
Tatmadın dünyanın bir kez tadına
Koşmadı dostların hiç imdadına
Yanlız kaldın cihan içinde gönül

29 Temmuz 1958 Goga