Gönül Şiiri - Abdullah Odabaş

Yok olmayan kimse bulamaz varı,
Yokluktur insana ettiren zarı,
Arayanlar seherde buldular yari,
Seherde Subhana yol gider gönül,

Cismi hayvanatda kalan gafiller,
Zevk eder cihanda mağrur olurlar,
Son nefes haline pişman olurlar,
Azraili karşıda görünce gönül,

Haramı, helalı bilmez budala,
Uçar uçar konamazlar bir dala,
Encamı varınca o müşkül hale,
Evlat ayalini göremez gönül,

Akil isen gel gidelim mürşide,
Onulmaz yareyi mürşit sağ ede,
Bu kara yüzleri belki ağ ede,
Bu yoldan mevlayı buluruz gönül,

Yoksa, son nefeste ağlar gülemem,
Akan göz yaşlarımı dahi silemem,
Encam nasıl olur anı bilemem,
Şimdiden ağla gülme gel gönül,

Yalvar mevlaya mürşide sarıl,
Belki şeytan elinden o, seni alır,
Meftuni aşk ile yanıp kavrulur,
Aşıklar safında duralım gönül,