Gönül Şiiri - Abdulvahap Ateş

Gönlüm kaç yaşındasın
Sen hiç yaşlanmaz mısın
Neyin telaşındasın
Yanar uslanmaz mısın

Vuslat düşü kuranlar şad oldu handan oldu
Ateşine yananlar közden dumandan oldu

Gözleri şafaklarda yar yar diye ağlayan
Bülbüller gülden oldu güller canandan oldu
Tacı tahtı sırtında kulunç gibi taşıyan
Nice hakanlar tahttan tahtlar hakandan oldu
Dağların taş kalbine kazma kürek saldıran
Ömrünü çakmak çakmak içen ahtından oldu
Kimi bir hülya diye kapandı ayağına
Kimi sen diye yanıp altın bahtından oldu
Vuslatın aşkı ile dere tepe çağlayan
Varını kaybederek kendi sathından oldu

Eskimez mi bedenin
Solmaz mı ümitlerin
Nerdedir senin yerin
Ruhumdan parça mısın

Kafdağının ardına rüyayı taşır gönül
Ummanları kulaçlar arzı dolaşır gönül
Son ümit sancağını tende paylaşır gönül
Meskeni volkan olsa korkmaz yaklaşır gönül
Bir çift şehla bakışa sonsuz ağlaşır gönül
Çöle düşer kavrulur yanar haklaşır gönül
Gönül gönülle yanar yunur aklaşır gönül

Sevda vuslat ve gönül
Üçü de bir yerdeler
Biri çıksa aradan
Kapanır tüm perdeler

Karanlığı ortadan tül gibi yırtar gönül
Ayağı kanadı yok dolaşır uçar gönül
Kırk kilitli mahzeni hüsnüyle açar gönül
Gönül gönül elinden ahuzar naçar gönül
Aklın olduğu yerden toplanır kaçar gönül
Hayırsız evlat gibi varlığı saçar gönül
Bir tatlı tebessüme sevgiye düçar gönül

Orleans 23.02.2006