"gönül" Şiiri - Hüzün Masalı

Ey gönül, gördün mü bak!
Asla dediğin ne varsa, tutuldun kaldın işte.
Kapılıp gururunun girdabına, savruldun durdun ve yenildin, asla dediğin her şeyin en acımasız haline.

Sus artık ve anla;
Asla vediğin ne varsa
Mutlaka bulacak seni en kuytuda.
Ne kadar kaçarsan kaç, kurtulamayacaksın
Kaderin sana çizdiği o kasisli, dikenli ve karanlık yollarından.

Bırak gitsin!
İçinde gizlediğin, seni esir alan ne varsa...
Özgür bırak, içindeki korkularının esiri olmuş,
kanatları buz tutmuş kuşlarını.
Bırak özgürce çırpıp kanatlarını uçsunlar,
kapısından bile girmeye korktukları,
Uçsuz bucaksız o papatya baçesine.

Bir gülüşe esir düşen yüreğinin,
bırak gitsin en hoyrat yanları,
yakıp kavuran, adına hasret denen ateşi,
bırak söndürsün, sevdanın en güzel damlaları.
Bırak da iyileşsin, dikiş tutmayan tüm yaraların.

Diline dökemediğin,
yüreğinden sökemediğin,
hasret sancıların, sabahı olmayan gecelerin,
karanlıkta kalmış gündüzlerin,
ve bir araya getiremediğin cümlelrin,
İçinde hüzün kokan sancıları duruyor göğsünde...

Dolmuş taşmış da içine,
dünya dolusu hayallerin.
ve bitmek bilmeyen korkuların.
Anlatamadan kimseye, bürünmüşsün
zalimlik maskesinin en karanlık yüzüne...

Bırak artık karanlığın ardına gizlenmeyi,
ve uslandır içinde hoyratlaşan tüm duyguları.
Kaldırıp at içinden, seni senden alan ne varsa...