Gönül... Şiiri - Murat Ülkü

Dost zannetme her yüzüne güleni,
Tökezleyip düşünce dost dediğin bell olur,
Dik yürürken yanındayım diyenleri geç gönül.
Duyulan mihnet ile muhannet mi hallolur,
Her duygunu hal dilinden anlayana aç gönül.

Büyük dagların büyük dertleri vardır,
Değil kış, yazın bile zirveleri karlıdır,
Tanıyamazsın, kendini gördüğün ayna bile sırdır,
Herkesin derdi bir değil, ayrı ayrı, türlü türlüdür,
Allah'dan gelen ne varsa, taç et başına gönül.

Sessiz sakin görüp de mazlum zannetme
Vurunca yıkar sessiz atın çiftesi,
Hiç eder imanını bir yobazın softası,
Yüzündeki karadır kötü olanın yaftası,
İyiliğin ibadetin yanlış bir söz ile hiç olur gönül...

Biz olsak da yaratilanların âlâsı,
İnsanın ne yanlışı biter ne de hilesi,
Bir kötüyü bir iyi yüreğine nasıl alası,
Yar diye bağrina basıp da sıkı sıkı sarası
Düşün tasın yüreğine yakışanı bul gönül...

Ne ararsan kendinde ara, başkasın da kusur gözetme,
Üzerine alınmayana ögüt verip tek bir söz etme
Elini senin olmayan hiç bir şeye uzatma,
Dostun verdiği zehri, Abu hayat say iç gönül.

Murad,'ım, dostuyun gözyaşı sana dert olsun,
Bugüne dek aldığın darbeler sana ders olsun,
Sen dik yaşa, bırak riyakar yalancılar bey olsun,
Bu dünyada ektiğini ahirette biç gönül...