Gönül Şiiri - Tuncay Aytaç

Ey gönül, yetmedi mi yaptığın eza
Her durakta inmek istedin, her söze kandın
Ateşleri nur sanıp, içine daldın
Acı bir tebessüm bıraktın bana, acıyı sardın
Açtığın yaralar, boynumu büktü

Teselli arar dururum, koca alemde
Sevgiye tutsak kaldı yürek, sinemde
Siyah gecelerin koynunda naçar kaldım
Bir teselli ararım, hayaller yorgun

Kırıldı kalbimin direği, dilekler boş
Atıyor aheste, aheste, kalbim bir hoş
Şehrin meyhaneleri efkar doluyor
Yine isyan, yine isyan, akşam oluyor

Yıktın bendimi gönül, akarım sonsuzluğa
Vefa bekledim senden, vefasıza mahkum ettin
Cümle alem içinde beni, perperişan ettin
Dağınık cümleler içinde arar dururum kendimi
Güvenim kalmadı, kimseye söylemem derdimi

Taşan nehir gibiyim, akıyorum deryaya
Bu dünya ki, gelip geçici, meyletmem
Dertler derya olmuş, ben biçare
Yediğim darbelerden, yürek harabe

Tüm sitemler bakışımda, öfke doluyum
Alt tarafı insan, Allah'ın kuluyum
O yüzden bendimi çiğnerim bazen
Suskun halimi geceler anlıyor
Derdime dert ekleyip, çalıyor neyzen

Yoğruldum hamur gibi, hammaddem toprak
Bitirmiş hikayesini, toprağa düşüyor yaprak
Ağacın sessiz çığlığını duyar gibiyim
Ben de bir can, yaprağa uyar gibiyim

Bazen takılıp kalıyor gönül, ayarı bozuk
Maceralara girme gönül, yeterli azık
Bu dünya öyle bir yer ki, saf yüreğe hep kazık
Kurnaz ol gönül, herkese söyleme derdini
Bulandırma yüreğinin akan rengini