Gönül Şiiri - Ayşe Uçar

hınzır
gülüşleri var karanlığın
zifiri bulutları yağdırır dağlara taşlara
tükenmişliğinse azılı kolları var beyin hücrelerini sarsan
yokluğa düştükçe umudun güneşi hezimete uğrayan dili var
söyle dimağı yakan feryatlara nasıl suskun kalsın gözyaşları
ey gönül

anladık yalansın dünya
senin seyri seferin cevr-ü cefâ dan geçmekmiş
Yûsuf’un kuyusu Eyyûb’un yarasını unuttuk mu sanırsın
burası imtihan burası çile yurdu ruhu gül bahçesi olanlara
vicdanın huzurun kırık kanatlarında ağlaşır yetim serçeler
ey seherin kuşluk kandilleri uçur ruhumuzdan gamı kasveti
yıkılmayasın gönül

geçicidir dünya
geçicidir göz bulanıklığı geçicidir yol tıkanıklığı
varlığımızı yokluğa baş koymuşsak zulmün kılıcı
neyler bize başımız dimdikse ölüm bize hoş gelir
gün gelir mevlâ hesap sorar gün gelir aşımızı kutlu kılar
incinmeyesin gönül

ruhu satılmışlar nerden bilsin
ahde vefanın kıymetini yaradanın nurdan hikmetini
dök içinin yangınlarını dök gözyaşlarını isyanın feryadı sızlasın
hayat al git hayallerimi senin olsun vazgeçtim senden kendimden
karanlık yollara savur hadi saçlarımı hadi kurda kuşa yem et kalbimi
korkmam hiç senden âl kanlara bürünmüş toprak saklar beni
korkmam en kuytu yerinde kucaklar beni

ayşe uçar
20102023
00:06