Gönül Şiiri - Ramazan Pamuk

Gül derken dikene konar
Har getirir başa gönül
Bir ömür sabırla sınar
Döndürür bir taşa gönül

Çektim mihnetin gamını
Sürmedim dünya demini
Şaştı bahar mevsimini
Girdi boran kışa gönül

Aşk elinden düştün tora
Yanıldı göz göre göre
Düştü bir vefasız yara
Cevri cefan boşa gönül

Gezdi dolaştı turladı
Yedi nefsini körledi
Gah çırpındı gah pırladı
Benzedi bir kuşa gönül

Gel eyledi gittim ona
Ömrü yetmez aya güne
Ne söylesem bilmem sana
Dört bir yanın köşe gönül

Deniz derya geçmek ister
Kanatlanıp uçmak ister
Yayla yayla göçmek ister
Sığmaz hayal düşe gönül

Hilkati der nazın çeker
Saç ağartır belin büker
Gözlerinden çağlar döker
Bak çeşmimde yaşa gönül