Gönül Şiiri - Vedat Karabulut

ey gönül nedirki senden çekilen
bir kadeh mey için, mestane oldun
yabancı ellerde dolaştın durdun
bir ahu göz için, pervane oldun

aşıklar sende ne sineler açtı
meydanlar boşaldı yiğitler kaçtı
derdine düşenler ne daglar aştı
dogru yolda durupta uslanmadın

kimileri sende kendini buldu
gönlünce sevdi muradını aldı
kimi sevdiğini aradı durdu
mecnundur dediler çöllerde kaldı

ne zapt olundun zincire bağlandın
ne yara oldun ateşte dağlandın
her rüzgarda biraz daha harlandın
ateş oldun duman oldun bıkmadın

kimileri seni yıkmaya kalktı
daglar yıkıldılar, sen yıkılmadın
senide biri susturmaya kalksa
aynı türkülerden hiç sıkılmadın

bu dünya elbet sanada kalmaz
gidenler dünyadan hiçbirşey almaz
ettiklerin birbir yanına kalmaz
gün gelir sende yanarsın gönül..