Gönül Şiiri - Özcan İşler

Gece kâbusların düşer peşine,
Korkudan sararır, solarsın gönül.
Kör şafakta uyku girer düşüne,
İkindiye doğru dalarsın gönül...

Bilirim çok kara için, dışından,
Gurur kibir yağar ah bakışından,
Son sözü söylersin ta en başından,
Arif meclisinde yalarsın gönül...

Kâmil olan önce dinler, karışmaz,
Nefsiyle vuruşur, elle yarışmaz,
Kopan yaprak düşer, dalla barışmaz,
Hazan vurgununu, sularsın gönül.

Gözlerin ayrılmaz el kaşığından,
Hakk’ı kıskanırsın hakk aşığından,
Merhamet beklersen mum ışığından,
Saçını başını yolarsın gönül.

Yolunun üstünde azrail ağı,
Düşünmez yürürsün yakın, uzağı,
Bir nefes ötede ölüm tuzağı,
Sen ’ol’ pınarından dolarsın gönül...