Gönül Şiiri - Fahri Bulut

GÖNÜL
Yıllar yılı küs yaşar, âşık olduğum Gönül,
Hiç huzur göstermedi, bitti, bitecek ömür,
Açsan baksan sol yanı, çoktan olmuştur kömür,
Mecnundan beter ettin, beni vicdansız Gönül…

İnleyen dertli kalbim, bülbülleri susturdu,
Öldüm öldüm, dirildim, bir gün ansızın durdu,
Yeyib bitirecektir, fesat ve fitne kurdu,
Leyla’dan beter ettin, beni vicdansız Gönül…

Efil efil esiyor, seher yeli sabahla,
Tara mor zülüfleri, kokun gelsin baharla,
Acı çeken kalbimi, vicdana gel de anla,
Keremden beter ettin, beni vicdansız Gönül…

Tek huzurla, mutluluk, verseydin yeter bana,
Dingin olur açardım, gözümü her sabaha,
Sitemim azalırdı, vefasız yârim sana,
Aslıdan beter ettin, beni vicdansız Gönül…

Mutsuzluğu şansıma, kaderime bağladın,
Çok acı sözlerinle, ciğerimi dağladın,
Arada bir rol yapıp, yapmacıktan ağladın,
Ferhat’tan beter ettin, beni vicdansız Gönül…

Rızazade’ye neden, bunca kinin, nefretin,
Acıma duygusuna, çalışmıyor mu yetin?
Yoksa nasırlaştı mı, duyarsız vicdan etin,
Şirin den beter ettin, beni vicdansız Gönül…
04.08.2020
Fahri Bulut Rızazade