Gönül Şiiri - Hamza Mamaş

Yanma gönül yanma uykulara dal.
Uyanık olmaktandır sendeki bu hal.
Cehalet makbulse cehalette kal.
Bilsen bile söyleme uykulara dal gönül.

Kandili güneş sanıp, etrafında dönerler.
Yalancıdan mabut yapıp, ariflere söverler.
Menfaattendir içtihat, anane ve töreler.
Dur. Yerinde say. Uykulara dal gönül.

İllüzyonda ustalar bu dem görev başında.
Yanarsın ki; harlanmış iftira ataşında.
Batıl kazanmış, hak-batıl savaşında.
Öylece kal düşünme, uykulara dal gönül.

Perde sıyrıldı oysa ayan oldu oyunlar.
Dün sövdüğünü bugün, alkışlıyor koyunlar.
Derdi derman sanıyor aldatılmış yığınlar.
Bilsen bile söyleme uykulara dal gönül.

Çektiğin ızdıraptır, cahil nereden bilsin,
Deva gök kubbede, artık yerlere insin.
Serabın sevdasıyla ruh sükûnete ersin.
Hakka düşen hesabı görmeye kalkma gönül.