Gönul Şiiri - Aliye Onur

Gönül denen yareni bilirmisin?
Bir gönül vermiş ki Yaradan
Eldedir onu aklamak paklamak
Eldedir onu karalara bağlamak
Mümkündür içine dünyaları sığdırmak
Ya da buzullarla kaplamak
Kolaydır öfkelere yenik düşürmek
Her köşesini sevgiyle doldurmak
Ne basittir pare pare edip savurmak
İmkansızdır parçaları birleştirmek
Önemlisi hassasiyetini unutmamak
Onu küstürmemek…
Öğrendiyse acı ne demek,
Kaldıysa yalnızlıkla başbaşa,
Ve dostluğu paylaştıysa onunla
Bir daha dönüş yok…
Ateşi sönmesede,
Sıcaklığı güneş gibi ısıtmaz
Parıltısı göz kamaştırmaz
Bu can hançerledi gönlünü elleriyle
Affedilmek için didinsede
Biçare keşmekeşlikte…
Gönül derki üzülme;
Mecnun’ un Leyla’ sına,
Toprağın suya,
Gecenin gündüze,
Güneşin aya,
Gülün bülbüle olduğu gibi
Ben sana sen bana muhtacız
Güdülesi bir ömür var gütmeliyiz
Ağlasakta sızlasakta,
Mutluluğu bulunca anlamasakta,
Kaybedince şaşırsakta,
Çare yeniden aramakta
Bulupta yitirmeden yaşamakta…
Gönül haklı olsada,
Bu can onunla varolsada,
Kibir, gurur nedir bilmeyişine
Her acıya sevgiyle gögüs gerişine,
Hakkın ona verdiği bu güce
Canım hayrandır gönüle…
Mahcup bakışlar gözlerimde,
Şükrederim Rabbime,
Akıl ile gönüle sahipliğime…

14.08.2005