Gönül Şiiri - Salih Güneş

Düşkünler, senin tam, orta yerinde,
Ellerini açıp, dilensin gönül.
Acılardan, yaralardan derinde,
Bıçaklar gelipte bilensin gönül.

Kılıçlar oynamaz, çıkmaz kınından,
Paslanır hançerler içimde bundan,
Çöl ateşi gibi; Mecnun ağzından,
Söz olup, sinemi delensin gönül.

Yaz gününde sularımı donduran,
“Yanmam” derken, ateşinde yandıran,
Her dem ümit verip, her dem kandıran,
Aklımı her zaman çelensin gönül.

Gözlerinde kaybolur ışıktan sesim,
Yalnızlık elinde kurur nefesim,
Yılları bıraktım, yalnız bir mevsim,
Beni güldürmeyip, gülensin gönül.

Dalgalarım var benim, insafsız vuran,
Bir de hasretlerim sine kavuran,
Bahar sabahında yıldız savuran,
Rüzgârlar saçında dolansın gönül.

Vurulmuş, yaralı bir bülbül gibi,
Susmayan, haykıran bir gönül gibi,
Bozkır eteğinde açan gül gibi,
Kalbimde açmayıp, solansın gönül.

Anılar zihnime düşünce cansız
Sevdalar kalbime çarpar amansız,
Bir mavi düş gibi, böyle, zamansız,
Beni hayallere salansın gönül.

Kabaran denizin görünmez dibi,
Şimdi yürek, sensizliğin sahibi,
Beni avucunda bir kaya gibi,
Duvardan duvara çalansın gönül.

Dikilme yoluma sen ufuk olup,
Serseri dağlarda yolculuk olup,
Gönül bahçesinde bir çocuk olup,
Aşkımı, sevgimi yolansın gönül.

Azıtmışken içerimdeki yaram,
Sarnak istiyorum ama saramam,
Hiç, doktor elinde derman aramam,
Benim derdimi sen bilensin gönül.

Körpe yüreğimin perişan hali,
Ölen duyguların sende vebali,
Huzur ikliminden damla misali,
Tek tek gözlerime dolansın gönül.

Kalemlere meftun edip, yazdıran,
Ümitsizce mezarımı kazdıran,
Yaralıyam, yaralarım azdıran,
İçimde bir ukte kalansın gönül.

Güle uzanırken tutup dal veren,
Damla deresinden bana sel veren,
Turşu kabından petekli bal veren,
Aklımı başımdan alansın gönül.

Herşey taze olsa ve herşey yeni,
Uzun yıllar geçse, unutsam seni,
Kendi benliğimde kaybolsam beni,
Kaybolduğum yerde bulansın gönül.

Kimse çözemez bu çapraz düğümü,
Ne yâri bilirim, ne güldüğümü,
Duy yıkıldığımı, duy öldüğümü,
Gözün kızıl yaşa bulansın gönül.

Çöllerinde yandım, yandım, susadım,
Her yörede Mecnun’a çıktı adım,
Bir ömür aradım, şimdi anladım,
Yalansın, yalansın, yalansın gönül.
02,02,1999
Göztepe