Gönül Şiiri - Zülfü Evin

Gönül divane olup gezersen bir gün
O hanın kapısını açma gönül
Küllenirse bağrında açan yara
Göz ile görüp de deşme gönül

Sızılar, ahu zar ederse dilin
Gündüzler yas tut, geceleri görün
Figanı boşunadır kadri bülbülün
Güller içinde dikeni seçme gönül

Nevbaharını hazan alırsa, yürek dağla
Her güzel gün baki kalır sanma
Örtülürse üstün bir karış karla
Güneşli güne meyil etme gönül

Dayarsan sırtını çürük ağaca
Uğramaz olursun köye, bucağa
Dost sanma, güvenme bile toprağa
Her kula sırrın açma gönül

Çekilir kılıçlar, açılırsa ara
Yaylar çekilip, oklar gelse de sana
Sabırlar tükense, gelinse de sona
Kardeşlik yolundan şaşma gönül

Yüksekten alıp aşağı indir özünü
Dilinden eksik etme, sevgi sözünü
Ne olursa çevirme masum yüzünü
Camdan da olsa kalp kırma gönül

Baharda çiçeğin kokusuna aldanma
Her türlüsünden bal olur sanma
Boşa ah edip, boşa yanma
Bir çırpıda vefasıza bağlanma gönül

Suçlu bulunursan gönül, çık divana
Kelam et, arzu halin bühlul yara
Götürürse o götürsün idama
Ölümü, candan daha zor sanma gönül