Gönül Şiiri - Melahat Çetinkaya

Zamanın içinden bir nehir gibi
Çağlayıp akarak geçiyor ömür
Sakisi yar ise, yok lamı cimi
Zehri bal eyleyip içiyor gönül

Akıl fikir ile turlarken arşı
Sevdalık üstüne yüreğin marşı
Yelkenli misali rüzgara karşı
Deryayı yararak geçiyor gönül

Kuruyan dalları budayıp bir bir
Yediveren güller açıyor gönül
Sevgisiz bir hayat çekilir değil
Kinden köşe bucak kaçıyor gönül

Vuslatın yolları çıkmaz sokaksa
Temmuz sıcağında üşüyor gönül
Hayalle gerçekler kucak kucağa
Döğüşürken yere düşüyor gönül

Gök kubbe altında yerin üstünde
Ne ektiyse onu biçiyor gönül
Tacı tahtı bırakıp yer yüzünde
Aşkla sonsuzluğa uçuyor gönül

MELAHAT ÇETİNKAYA