Gönül Şiiri - Abdullah Tukay

Âdetince, kırıl, yan gönül, sızlan gönül!
Pek azizdir, samimiyetle Tanrı 'ya itaat eden gönül.
Her ân benden diler dünya, gönül yemişlerini,
Ne olgunlaşır, olunca ışıksız gönül, sönmüş gönül?
İleri sevk et sahibini, ol tahammülde taş gibi,
Feleğin zulümlerine boyun eğmiş gönül!
Parla, parlat, yarasın, saf kalpli şâire,
Şimdiye kadar günâhla örtülmüş gönül!
Böyle yüce arzuya, bin can verilse yeri var,
Yücelmek için çırpınıp, didinen gönül!
Yüksel, aç kanadını, vakit yetti artık,
Ey yüceler, yükseler için yaratılmış gönül!
Sen kurtarırsın beni her felaketten, inancım var buna,
Yar başında beni tutan gönül!
İyi dinle: Sefa yok, insanlığını kaybetmedikçe,
Ey onu muhafaza yolunda çok muztarip olan gönül!