Gönlünde Uyut Şiiri - Döndü Dülger

GÖNLÜNDE UYUT...
Ha yaşamışım, ha yaşamamış,
Ha gülmüşüm, ha ağlamışım ne önemi vardı ki?
Nefes alıp gidiyordum ervah-ı ebede.
Kendimi unutmuşken sorgulamıyordum zehri, kederi,
Umursamıyordum kör karanlığa mecbur bırakan bu fani alemi,
Başımdan eksik etmiyordum sahte mutluluk kasketimi.
Ama senden önceydi bütün bu yokluk,
Senden önceydi bu kırıp geçiren soğuk.
İlk defa göğe yükselmişti yüreğim,
İlk defa güvenmeyi seçmiştim yenilgilerime rağmen.
Ne çok istemiştim sessizliğimi duymanı,
Ne çok istemiştim elimden tutup ayağa kaldırmanı.
Duymadın sinemde ki uğultulu sessizliğimi,
Gördün ama hisettemedin içime gömdüğüm acziyeti.
Kimseler anlamasa da içinden çıkamadığım hesaplarımı,
Kimseler sezmese de puslu saatleri kovaladığımı.
Yüreğinle açarsın pas tutmuş kapılarımı ümidiyle ayaklanmış,
Ben kaderimle sulh olmaya yeşil ışık yakmıştım.
Sen kaldırırsın fukara yelkenlerimi zannetmiş,
Kırılan umutlarıma yeşil yapraklar eklemiştim.
Hadi vakit hâlâ varken, sessizliğimi değil,
Bu defa avaz avaz çıkan figanımı duy!
Vakit varken senden vazgeçmek fikrini,
Alnının tam ortasından vur.
Vakit varken sesime ses, sessizliğime dem olup,
Bu defa beni gögsünde değil gönlünde uyut.....
Döndü Dülger