GÖNLÜN ELBİSESİ
sonsuzluk bile hicrana şimdi dar
zaman soyundukça üzerinden gecenin
karanlığın teni sensiz ne kadar da ihtiyar!
sen güzel bir askıya asmıştın beni
oradan şimdi aldı ölüm giyiniyor beni
muzip gölgeler de bizi konuşmuyor çünkü
yeni duvarlar yaptık ses geçirmeyen
ışık vurmayan
cehennemin dibi tuttu ateşimizden
çok mu fazla piştik aşkımızdan?
bu denli kavga bu densiz gürültü bu deli neden!
neden tuhaf bir kan akıyor saçma yaramızdan bu dem?
zamanın ağzını bıçak açmıyor
dokunulmazlığın da kalktı bu gün
artık yargılanıyorsun gönül!
kan tuhaf
yaralar saçma
toparlan haydi çıkalım aleme ağyar!
maziden kopuyor üstümüze çığlar
ah o tatlı zamanların şekerli yağmurları!
dindi kaderin bizi yeşerten cömert güneşleri tükendi
çiçeklerimiz yetim, toprak bir mücrim şafakta tıkandı
toparlan haydi çıkalım aşka ağyar
bendeki senler
sendeki benlerin hepsi
bu akşam bu masada, el bize…
ipekli bir hüzün giydirir karanlık sana gönül;
yakışır bu e l b i s e!
........................................................................
Şiirden - 21.Sayı (ocak-şubat sayısı 2014)
Kayıt Tarihi : 17.1.2014 19:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!