Gönlümüze Gece Kondu Şiiri - Erçağ Akarca

Unutmuş gitmişti şehrin en afilli sokağı arkasında bıraktığı kimsesiz çocuklara kaldırımlarından bulvarlara inerken,
Gökyüzü maviliğini yitirmişti gece büyük karanlıklar içinden yavaşça gelirken erken erken,
Gönül sarkaçları hareket etmeye başladılar gönül buhranlarının tersi aksine kimsesizliğimiz azalıyor derken,
Gördüm küçük bir kız çocuğu kalabalık zihnimden geçerken ellerini çırpardı sonsuzluğa bergen,
Gömdüm büyük sergüzeştleri sordum yeniden kurulacak samimi umutları büyük gecelere ferahlatıcı bir rüzgar eserken,
Göl gibiydim büyük suların ötesinde, gecelerin gölgesinde ilerleyen yüzeyinde gönlün suretlerini belirleyen,
Gülen bir genç dinamik bir yaşantının zorluklarıyla uğraşmak zorundaydı sanki bir uğultu gecenin üzerinde ona sakin olmayı öğütleyen,
Gelinen noktalar sonralarını ünutmuştu kalabalıkların mozağinde sessizlikler parçalamıştı bütün sesleri bir şehrin ortasında,
Girdaba girdi sanki hatıralar akışkanın bir merkez etrafında dönmesi gibi dönüyor hatıralar yaşamların son faslında,
Gergin coğrafyalarda bir sevgi umudu gibiydi geceler yüreklere hüzün yerin yaşantılara ferahlık vermeliydi aslında,
Günleri sayıyordu gecelerin içinde bir şiirin mısraları bir şairin kaleminde harfleri bile kendi tesirlerinin farkında,
Geceler kederleri tamamlıyor en acı tezahürlerini karanlığında göstererek akıp gidiyor geceler sanki bir sevgisizlik arkında,
Gönlümüze gece kondu tüm mutluluklardan habersiz kendi istikametinde çaresizce ilerlerken sessiz sessiz,
Umulan her güzel şeyin çevresinde oluşurdu umutsuz canavarlar bırakırdı etrafında bedbin bir iz,
Her sûkunetin içinde yaşardı gürültüler tahteşuurları zorlayan her gecenin içinde, karşılaşılan zorluklar bir kriz,
Her seyahatin sona erişindeki hüzün gibi yüzlerde bir varoluş hüznü, geceler varoluşu anlamlandırmaya çalışan bir dilsiz,
Yelkovanlar akreplerini ararken kadranların içinde zaman akıp gidiyordu duvarlardan duraklara duraklar hem kalabalık hem kimsesiz,
Yolunu arayan bir bedbin güçlükle yok alıyordu bunaltıcı sahralarda sisli bir gece klanlar yaşıyordu mağaralarda birbirlerinden habersiz,
Yoksul köylerin kıyılarda yalpalanan bir batıni adam içindeki zenginliğiyle yoksulluğunu düşündü bir gece zaman tüm gözlerde sabırsız,
Yontuyor gece bir tahta parçası yontar gibi hüzünlerin sınırını mutlulukları birbirinden ayırıyor gün dönümleri zaman tüm ovalarda sonsuz,
Yorulan insanlar gecelerin geniş kucağına sığınıyor gündüz dertlerini gece atmaya çalışırken fakat sıkışıyorlar hüznün boşluklarına,
Biliyorlar kısa bir fragman gibi gelen mutlulukların ardından kesif bir keder saracak gecelerin üzerini yayılacak şehrin kenarlarına,
Gönlümüze gece kondu gündüzlerin arasından gün ulaşırken geceye karşıtların birliğinde cümleler varırken son heceye...........