Gönlümüz Şiiri - Veysel Soysal

Ağyarın başına beladır gönlümüz.
Dosta cennet-i aladır gönlümüz.
Namerde karşı kaladır gönlümüz.
Ehli dile kapı açar gönlümüz.

Her gün her gün azatlığı peşinde,
Gayrettedir, payızında kışında.
Gündüz hayalinde, gece düşünde.
Karabağı eker-biçer gönlümüz.

Kapılar bağlanmış Türk’ün yurdunda.
Derler,! ”açar Kaf dağının ardında.”
Borçalı’m azatlığın derdinde.
Anka olur göğe uçar gönlümüz.

Düşmanımın gücü neki karşıda.
Dost bildiğim beni satar çarşıda.
Gezdim gördüm yeryüzünü, arşı da.
Dost elinden kaldı naçar gönlümüz.

Netameli mülkü-malı istemem,
Mücevhiri; zümrüt-lali istemem.
Düşmanımdan yağı-balı istemem
El içinde dostu seçer gönlümüz.

Yurt deyince hatırlarım Kerki’mi.
Bin yıl geçse hazmedemem terkimi.
Aralık’a gömdüm artık korkumu.
Aras çayın yüzüp geçer gönlümüz.

Hocalı’nın kulakları bu seste
İmdada varacağım sonnefeste.
Laçin’imin mugamları şikeste
Duyar duymaz çiçek açar gönlümüz.

Varkıp biz de torpak için döğüşek
Giremezsek Hay itine söğüşek.
Şehitlerle mezarını değişek;
Keşik ile üçer-üçer gönlümüz.

Uçmuyor mu Nesimi’nin meleği,
Esmiyor mu, Fuzuli’nin küleği.
Bermurad mı, Cavid’imin dileği.
Yollarına kızıl saçar gönlümüz.

Bin kez olsa, sonu belli seçinin.
Benim halkım esiridir, içkinin…
İki milyon evsiz-yurtsuz köçkünün.
Dertlerine oldu düçar gönlümüz.

Saz şikeste, telde düzen kalmamış.
Yüreği pek uşak-kızan kalmamış.
Veysel Soysal elde ozan kalmamış.
Atışmayı koyup-kaçar gönlümüz.