Gönlümün Yetimi Adı EREN di

Zemherinin ayazında bir akşam seferi
Beşiktaş minübüsü bende içinde birisi
Dolmuştu işten dönenle emeklisi çilelisi
Kalkmadan bindi akpak yüzlü İSTEKLİSİ

Oturdu yanıma sarışın azıcık buğday tenliydi
Şoföre sordu ödemeyi çıkışmadı bir meteliği
Orda baktım neydi meraklandım nere giderdi
Anladım daha oracıkta körpecik bir ilköğretimli

Sordum hemen yaşını öğrenim yaptığı mektebi
Söyledi heyecanla birazda mahsumca yerini
Bilirdim o mektebi ve içindeki öksüzü yetimi
Anladım oracıkta onunda babasız yetimliğini

Başladım sohbete sıcakca uzatıp tuttum elini
Ne zamandır böyledir varmıdır kimi kimsesi
Öğrendim bilmemiş baba sevgisi yegane annesi
Kabul etmiş bu okula onu okutan öğreten devleti

Öğütler verdim dedim bende anneyim bilmeli
Okumassan başarmazsan kahır olur annesi
Dedi annem için bitmeli ve sonra KULELİYE gitmeli
Güldüm neden KULELİ dedi babamda bir askerdi

Okşadım başını yasladım böğrüme bedenini
Adın ne senin ne güzel gözlerin yüzün gamzeli
Dedi EREN annem koymuş babam bilemedi
Kapadım gözlerimi akmasın gözümün seli.

EREN gelem görsem bir gün istermisin beni
İsterimde tanımaz müdür sokmaz seni içeri
Gelirmiydin abla beni ziyarete özlerim belki seni
Ama soyadın tutmazki bilmez seni kimse veli

Gel anlaşalım dedim EREN seninle bir şeyi
Her daim burdan binersin gidiş vaktin yedi
Ben olurum ne zaman görmek istersen beni
Sahimi dersin gelirmisin görmeye beni sürekli

Bir sesle irkildim Levent varmı inen biri
Ben inmeliyim derken büyüdü onun gözleri
Öptüm anlından unutma gideceksin yerin KULELİ
Bekledim günlerce gelmedin sen GÖNLÜMÜN YETİMİ.