Gönlümün Tahrir Meydanı

bu isyan ki artık büyür
kalmaz içimde öyle serin

gün edeceksin diye sonra gününü
bambaşka birisi var diyeceksin
kolayına geçerek yeşil gözlerimden
mevzuya doğrusundan gireceksin
biraz daha dolaştırmadan derinlerinde
gerisin geri dökeceksin kalbinin kum saatinden
bir cılız öksürüğe yükleyip son görevi
sökeceksin kansere ihtimal diye beni nefesinden
buz bile çözülmeye zaman dilenirken
sen zamansız eriteceksin beni hele
kaynamaz mı şimdi tam da ortası
kurşunu deliği gönlümün tahrir meydanı

bir gittin beni kalem kalem tükettin
dağıttın cam gibi kırarak gövdemi
bin parçaya böldün bendeki hasretini
bin kere uykusuna yattım yokluğunun
duvarda sıva çürüklerine saklandım
korktuğumu yüzüme vuran tokat acelesi
gölgeminde bir uslu kalbi var hatırına
seni gönlümün tahrir meydanında asmalı
isyan ettirirsin aşkı bilmese de bir adama
muhtemel yangınlara sebeptir sualsiz gözlerin
susmaların bile duman eder dayatmaları
yokluğun kolay kabul edilir gibi değil

bu isyan ki artık büyütür
durmaz içimde öyle çocuk