Gönlümün sevinci hayale daldı

Gönlümün sevinci,
Bir kuş gibi hafif, bir şarkı gibi usulca
Havalandı göğsümün kuytusundan.
Kanat çırparken gökyüzüne,
Telaşsız bir rüzgârın sırtında
Hayale daldı…

Bir çocukluk bahçesi buldu kendini,
Dut ağaçları gölgeye durmuş,
Toprak ılık, ayaklarım çıplak,
Ve annemin sesi, uzaktan çağıran
Şefkatli bir yankı gibi
Gökyüzüne karışıyordu.

Sonra gençliğimin şehirlerine indi,
Kalabalık caddelerde yankılandı kahkahalarım,
Gözlerim düşlere tutundu,
Yorgun kaldırımlarda rüzgârın peşine düştüm,
Güneşin altında savrulan eski bir şapka gibi
Hep bir şeyleri yakalamaya çalıştım…

Aşkın kıyılarına vurdu gönlüm,
Bir mavilik serildi gözlerimin önüne,
Adını bilmediğim bir şehirde,
Bilmediğim bir şarkının içinde
Bir çift el dokundu parmak uçlarıma
Ve içimde bin yıllık bir özlem uyandı.

Sonra zaman geçti, geçti, geçti…
Gönlüm, hayalinin içinde kendini yitirdi,
Bir sabahın kuytusunda
Bir yaprak gibi döndü toprağıma.
Şimdi eski bir türkünün içinde
Sessizce salınan bir nağmeyim ben.

Ve anladım ki…
Ne zaman hayale dalsam,
Düşlerim beni hep kendime geri getiriyor.
Ve işte yine,
Zamanın ince bir ip gibi uzayıp gittiği bu akşamda,
Bir rüzgâr esiyor içimde,
Çocukluğumdan, gençliğimden,
Aşkın serin kıyılarından süzülüp gelen bir rüzgâr…

Gözlerimde eski anıların buğusu,
Ellerimde tuttuğum hayallerin sıcaklığı var.
Bir vakitler gözyaşıyla suladığım düşler,
Şimdi içimde filizleniyor,
Ve her biri başka bir yolda yürümek istiyor.

Gönlümün sevinci hayale daldı yine,
Bu kez daha derin,
Bu kez daha sessiz…
Bir gökyüzü kadar geniş içimdeki özlem,
Bir deniz kadar derin bekleyişim.

Ömrümün sonbaharına vardım belki,
Belki de hâlâ baharın eşiğindeyim,
Kim bilir…
Ama bildiğim tek şey,
Ne zaman gözlerimi kapatsam,
Zamanın elleriyle ördüğü ince bir düşte
Kendime yeniden rastlıyorum.

Ve ben her defasında,
O düşten geriye,
Bir şiir bırakıyorum…