Gönlümün Pasını, Silen Kazdağlar

(Ayvalık-Altınova-Cunda-Havran)

Gönlümün pasını, silen Kazdağlar
Rûhumda neş’eyle, duygular çağlar
Rüzgârlar söylerken, yanık şarkılar
İçimde hasretin, nağmesi ağlar

Denizler masmâvi, gökler masmâvi
Gözlerim dalarken, düşlerim mâvi
Efsûnlu güzellik, bağrında hâvî
İçimde hasretin, nağmesi ağlar

Yemyeşil doğayla, tertemiz hava
Kalpleri kucaklar, hep Altınova
Sevgiye mekândır, dostluğa yuva
İçimde hasretin, nağmesi ağlar

Cunda’yla Ayvalık, karşı karşıya
Daldırır her gece, mehtâba aya
Şükreder lütfûna, Yüce Mevlâ’ya
İçimde hasretin, nağmesi ağlar

Bereket fışkırır, dört bir yanında
Cezbeder insanı, sihri ânında
Şifâlar nakşolur, hemen cânında
İçimde hasretin, nağmesi ağlar

Havran’da bir yiğit, herkesten farklı
Dünyâya nam salmış, ününde haklı
Bir Koca Seyit ki, dâhidir aklı
İçimde hasretin, nağmesi ağlar

Zeytinler denince, dertlere dermân
Çağlardan çağlara, sürer bu fermân
Güzellik iksiri, bağrında harmân
İçimde hasretin, nağmesi ağlar.

Hâvî: İhtiva eden, içine alan, toplayan

13 Ağustos 2019-Ankara